هدف این تحقیق، بررسی آثار تمرینات ترکیبی پلیومتریک و عادی فوتبال بر ویژگی های مورفولوژیک و عملکردی قلب فوتبالیستها در مقایسه با سازگاریهای قلبی ناشی از تمرینات عادی فوتبال است. در این پژوهش، 30 دانشجوی فوتبالیست به صورت داوطلبانه در دو گروه تجربی و کنترل شرکت کردند. برنامه تمرینات در یک دوره سه ماهه و هفته ای سه روز به اجرا درآمد. ویژگی های قلبی با استفاده از شیوه غیرتهاجمی اکوکاردیوگرافی (یک بعدی، دوبعدی و دالپر) برآورد شد. نتایج نهایی نشان دهنده افزایش معنی دار به اندازه ضخامت دیواره بین دو بطن در زمان سیستول  [(IVSS), P<0.005]و دیاستول [P<0.03 (IVSD)] و ضخامت دیواره پشتی بطن چپ در زمان سیستول [P<0.001] (PWs) و دیاستول [P<0.002] (PWD) در گروه تجربی در مقایسه با گروه کنترل بود. همچنین از نظر اندازه های عملکردی، درصد کسرخروجی [P<0.01] (EF) و نسبت کوتاه شدگی لیفهای میوکارد[P<0.02] (FS) ، درگروه تجربی بسیار افزایش یافت. نتایج به وضوح آشکار می سازد که هیپروترفی قلب فوتبالیستها به صورت ترکیبی توسعه می یابد و تابعی از دستگاه متابولیک غالب (80% بی هوازی و 20% هوازی) است.

مقدمه: رسیدن به عملکرد بهینه به همراه بهبود زمان واکنش، از مهم ترین اهداف دانشجویان و ورزشکاران است. در این راستا نوروفیدبک یکی از ابزارهای رایج در این زمینه می باشد. پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی آموزش نوروفیدبک بر ارتقای عملکرد زمان واکنش انجام شد.مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی بود. تعداد 30 نفر از داوطلبین انتخاب شده و به دو گروه 15 نفره آزمایش و پلاسیبو تقسیم شدند. ابتدا آزمون زمان واکنش به عنوان پیش آزمون در هر دو گروه به عمل آمد. گروه آزمایش 20 جلسه آموزش نوروفیدبک دریافت کردند و فیدبکی که دریافت می کردند وابسته به عملکرد آنها بود، اما فیدبک گروه پلاسیبو وابسته به عملکرد نبود. بعد از پایان 20 جلسه مجددا آزمون زمان واکنش به عنوان پس آزمون انجام شد. تحلیل داده ها به روش تحلیل کوواریانس چند متغیره انجام شده است.یافته ها: نتایج نشان داد آموزش نوروفیدبک باعث ارتقای عملکرد زمان واکنش می شود و زمان واکنش ساده، تمیزی، انتخابی، دیداری و شنیداری در این افراد ارتقا یافته بود. آزمودنی هایی که فیدبک های دریافتی وابسته به عملکرد آنها بود زمان واکنش بهتری داشتند، که این تفاوت از نظر آماری معنی دار بود (p<0.01).نتیجه گیری: با توجه به نتایج استفاده از نوروفیدبک برای مشاغل حساس نظامی و ورزشی توصیه می گردد. همچنین با استفاده از نوروفیدبک می توان امواج مغزی افراد را در حالت بهینه نگه داشت.

مطالعات انجام شده حاکی از آن است که ورزش می تواند تراکم توده استخوانی را افزایش دهد، اما هنوز در مورد نوع و شدت آن که حداکثر تحریک آنابولیک را بر روی استخوان ایجاد می کند، اطمینان حاصل نشده است. هدف این مطالعه، تعیین و مقایسه اثر درازمدت ورزش باستانی بر میزان تراکم توده استخوانی ورزشکاران این رشته در مقایسه با ورزشکاران فوتبالیست و مردان غیر ورزشکار همسان از نظر ویژگی های دموگرافیکی و متغیرهای تاثیرگذار بوده است. این تحقیق از نوع علی مقایسه ای پس از وقوع می باشد. نمونه های این تحقیق را 20 ورزشکار مرد (10 ورزشکار باستانی، 10 فوتبالیست) و 10 نفر غیر ورزشکار سالم، 40 تا 50 ساله تشکیل می دادند. ورزشکاران از باشگاه های شهر همدان انتخاب و دارای حداقل بیش از 20 سال سابقه ورزشی مستمر در هر یک از رشته های فوق الذکر بودند، در حالی که غیر ورزشکاران سابقه هیچ گونه فعالیت ورزشی مستمر و منظمی نداشتند. تراکم ماده معدنی استخوان (BMD) مهره های کمر و گردن استخوان ران نمونه ها به وسیله دستگاه جذب سنج دوتایی - انرژی اشعه ایکس (DEXA) اندازه گیری شد. داده های 3 گروه با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی (تحلیل واریانس یک طرفه (ANOVA تحلیل شدند. نتایج نشان داد در مقایسه با گروه کنترل، ورزشکاران باستانی و فوتبالیست در ناحیه گردن استخوان ران و مهره های کمر به طور معناداری تراکم ماده معدنی بالاتری داشتند .(P£0.05) تراکم استخوان ورزشکاران باستانی در ناحیه ستون مهره ها نسبت به ورزشکاران فوتبالیست به طور معناداری بالاتر بود .(P£0.05) همچنین، تراکم ماده معدنی در ناحیه گردن استخوان ران ورزشکاران باستانی در مقایسه با فوتبالیست ها اندکی بیشتر بود، لیکن به لحاظ آماری معنی دار نبود .(P³0.05) نتایج تحقیق حاضر حاکی از این است که رشته ورزشی باستانی نیز همچون سایر رشته های ورزشی اثرات مثبتی بر تراکم ماده معدنی استخوان ها به ویژه در ناحیه کمر می باشد. از آنجا که امکان ادامه و انجام بسیاری از رشته های ورزشی در سنین میانسالی و بالاتر با توجه به ماهیت و آسیب زا بودن آنها کم می باشد، و از طرف دیگر امکان انجام رشته ورزشی باستانی و زورخانه ای در سنین یاد شده، این رشته ورزشی به عنوان یک ورزش اثرگذار در حفظ بهتر تراکم استخوانی و پیشگیری کننده از بیماری استئوپروز یا پوکی استخوان توصیه می گردد.

مقدمه و اهداف: دردهای مفصل تیبیو فیبولار فوقانی در ورزشکاران فوتبالیست مرد با سابقه جراحی بازسازی رباط صلیبی متقاطع قدامی رایج است. . هدف از این پروژه بررسی تاثیر یک دوره درمان آزاد سازی مایوفاشیال در دردهای مفصل تیبیو فیبولار فوقانی در ورزشکاران فوتبالیست مرد با سابقه جراحی بازسازی رباط صلیبی متقاطع قدامی با استفاده از پیوند همسترینگ بود. مواد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع مطالعات شبه تجربی و بصورت قبل و بعد از درمان بود. در این تحقیق، 40 نفر از ورزشکاران فوتبالیست که تحت عمل جراحی رباط صلیبی متقاطع قدامی با استفاده از همسترینگ-گراسیلیس قرار گرفته بودند و از درد ناحیه پوسترولاترال زانو (سر فیبولا) رنج می برند، به مدت دو هفته و به تعداد 6 جلسه تحت درمان قرار گرفتند. معیار ارزیابی، مقادیر حاصله از پرسشنامه های فارسی شدKOOS [1]و IKDC [2]نیز VAS [3] خط کش استاندارد و دامنه حرکتی اکستنشن زانوبودکه قبل از درمان و بلافاصله بعد از درمان تکمیل گردید. محل درد نمونه ها (عضلات بایسپس فموریس و گاستروکنموس خارجی) همگی به یک روش و توسط محقق اول طرح تحت درمان تکنیک آزادسازی مایوفاشیال قرار گرفت. بعنوان پیگیری تاثیرات درمانی، معیارهای مورد ارزیابی سه هفته بعد از اتمام درمان مجدداٌ توسط همکار طرح مورد ارزیابی قرار گرفت. مقایسه مقادیر قبل و بعد برای همه متغیرها به کمک آزمون آماری ویلکاکسون انجام شد. یافته ها: میانگین نمره VASقبل و بعد از درمان به ترتیب 57/3 و 28/1 به دست آمد که نتایج اختلاف معناداری را نشان داد ( 001/0p<). میانگین دامنه حرکتی اکستنشن زانو قبل از درمان 43/4 و بعد از درمان 13/1 بود که این اختلاف نیز معنی دار بود (001/0>p) همچنین میانگین نمره نسخه فارسی پرسشنامه KOOS و IKDC بعد از درمان افزایش معنی داری نسبت به قبل از درمان داشتند(001/0>p). نتیجه گیری: مانور آزادسازی فاشیا عضلات همسترینگ خارجی و گاستروکینمیوس خارجی یک ابزار مناسب جهت کاهش درد، بهبود دامنه حرکتی و افزایش کیفیت زندگی در افراد مبتلا به درد مفصل تیبیوفیبولار فوقانی میباشد.

زمینه: پرخاشگری و خشونت نتیجه نهایی یک وضعیت روانی معیوب و غیرقانونی است که وقوع آن در ورزش قطعاً ممکن است عواقب منفی داشته باشد و امنیت ورزشکاران و تماشاگران را به خطر بیندازد. بنابراین بررسی سازه­های روانشناختی تأثیرگذار بر پرخاشگری ورزشکاران در جهت مدیریت هیجان­های منفی در محیط­های ورزشی یک ضرورت کابردی است. هدف: پژوهش حاضر با هدف الگوی ساختاری نارسایی هیجانی با پرخاشگری رقابتی در ورزشکاران فوتبالیست: نقش میانجی تحمل ناکامی انجام شد. روش: روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی است که به روش مدل­یابی معادلات ساختاری انجام شد. جامعه آماری شامل تمامی فوتبالیست­های حرفه ای شاغل در لیگ استان مازندران در سال 1402 بودند. نمونه پژوهش 280 نفر از فوتبالیست­های تیم­های استان مازنداران بود که به روش نمونه­ گیری در دسترس انتخاب شدند و به پرسشنامه­های نارسایی هیجانی (تورنتو، 1994)، تحمل ناکامی (هارینگتون، 2005) و پرخاشگری رقابتی (ماکسول و موریس، 2007) پاسخ دادند. برای تجزیه و تحلیل داده­ها از نرم افزارهای SPSS. 26 و AMOS. 24 با استفاد از ضریب همبستگی پیرسون و مدل­یابی معادلات ساختاری استفاده شد. یافته ­ها: نتایج حاصل از مدل­یابی معادلات ساختاری نشان داد که نارسایی هیجانی و تحمل ناکامی بر پرخاشگری رقابتی ورزشکاران فوتبالیست اثر مثبت و مستقیمی دارند. همچنین نارسایی هیجانی با میانجی­گری تحمل ناکامی بر پرخاشگری رقابتی اثر غیرمستقیم معنادار دارد. در نهایت 40 درصد از واریانس پرخاشگری رقابتی توسط متغیرهای نارسایی هیجانی و تحمل ناکامی قابل تبیین بود. نتیجه گیری: تجربه ناکامی خارج از تحمل فرد، باعث ایجاد هیجانات ناخوشایندی از قبیل خشم می­شود که به نوبه خود پیامدهای روانشناختی، اجتماعی و اخلاقی را برای ورزشکاران به همراه دارد. بنابراین بهتر است ورزشکارانی که مستعد احساسات خشمگینانه و پرخاشگرایانه هستند، شناسایی کرده تا بتوان به بهبود عملکرد ورزشی و پیشگیری از آسیب­های روانی ورزشکاران کمک شایانی کرد.

مقدمه: اضطراب رقابتی نوع ویژه ای از اضطراب است که ورزشکاران در آستانه مسابقات مهم به آن دچار می شوند. این اضطراب در دو بعد جسمانی با علایمی مانند لرزش، تپش قلب، تنگی نفس و علایمی از این دست و نیز علایم شناختی شامل ترس از شکست و نگرانی از عملکرد ضعیف، بروز می کند. یکی از مهارت های روان شناختی که گمان می رود در کاهش و کنترل اضطراب رقابتی ورزشکاران اثربخش باشد، روش آرام سازی است. این روش به طور کلی شامل دو شیوه مبتنی بر آرام سازی عضلانی و شناختی است. در پژوهش حاضر، روش آرام سازی پیش رونده عضلانی به کار گرفته شد، در حالی که در آرام سازی ورزشکاران، بیشتر آرام سازی روحی مطرح است و کمتر به آرام سازی عضلانی توجه می شود.روش ها: در این مطالعه، 30 نفر از بازیکنان باشگاه ذوب آهن اصفهان، به صورت تصادفی در دو گروه شاهد و مورد قرار گرفتند. ابتدا از همه بازیکنان به وسیله پرسش نامه اضطراب حالتی - رقابتیCSAI-2  (2- (Competitive state anxiety inventoryپیش آزمون به عمل آمد. سپس بازیکنان گروه مورد، 20 جلسه تمرین آرام سازی دریافت داشتند، آن گاه مرحله پس آزمون انجام گردید.یافته ها: یافته های پژوهش که با استفاده از روش های آماریOne-way ANOVA  (One-way analysis of varianc) با آزمون های تعقیبی، Paired t و Independent t به دست آمد (0.05=P)، نشان داد که آرام سازی پیش رونده عضلانی به طور معنی داری اضطراب بدنی بازیکنان را کاهش می دهد، اضطراب شناختی آن ها را نزدیک به مرز معنی داری پایین می آورد و از تعداد ضربان قلب استراحت بازیکنان به میزان معنی داری می کاهد.نتیجه گیری: دروازه بانان نسبت به مدافعان و هافبک ها به طور معنی داری اضطراب شناختی بیشتری دارند، اما در مقایسه با بازیکنان خط حمله، این تفاوت معنی دار نبود. به عبارت دیگر، پس از دروازه بان ها که بیشترین میزان اضطراب رقابتی را نشان داداند، بازیکنان خط حمله بالاترین میزان اضطراب رقابتی را داشتند و بازیکنانی که در خطوط دفاع و میانی بازی می کردند، در مجموع اضطراب رقابتی کمتری را نشان دادند. همچنین بازیکنان بومی و غیر بومی در هیچ کدام از سه زیر مقیاس های اضطراب شناختی، اضطراب بدنی و اعتماد به نفس، تفاوت معنی داری نداشتند.

لطفا برای مشاهده متن چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

هدف مطالعۀ حاضر، بررسی نحوۀ مدیریت بدن توسط ورزشکاران زن فوتبال با توجه به ناسازگاری دو هویت زنانگی و ورزشکاری در متن فوتبال و خارج از آن است. در این پژوهش، به روش تحقیق کیفی تحلیل پدیدارشناختی به مصاحبۀ عمیق و نیمه ساختاریافته با هشت فوتبالیست زن لیگ برتر فوتبال (19 تا 27 سال) پرداخته شد. جمع آوری داده ها تا حد رسیدن به اشباع نظری ادامه یافت. کلیۀ مصاحبه ها ضبط و سپس مکتوب شد. تحلیل یافته ها در حین گردآوری داده ها و بعد از آن انجام گرفت. برخی از شرکت کنندگان اظهار داشتند زنانگی و ورزشکاری با یکدیگر سازگارند و در هر دو متن ورزش و خارج از آن، این دو هویت را آشکار ساختند. برخی دیگر بیان کردند که زنانگی و ورزشکاری ناسازگار هستند. سه تجربۀ کلی در رویارویی با این ناسازگاری توسط شرکت کنندگان بیان شد: 1. آشکارکردن هویت ورزشکاری در متن ورزش و هویت زنانگی در متن خارج از ورزش؛ 2. برجسته کردن هویت زنانگی در هردو متن؛ 3. برجسته کردن هویت ورزشکاری در هردو متن. به طورکلی بازیکنان زن فوتبال از طریق مدیریت بدن و ظاهر از جمله پوشش، آرایش، دست کاری مو و بدن، لحن صدا، رفتار و وظایف نقش های جنسیتی، هویت زنانگی یا ورزشکاری خود را تقویت می کنند و آن را راهبردی برای کاهش فشارهای ناشی از ناسازگاری دو هویت درک می کنند. همچنین یک هم پوشانی بین وجود یا نبود سازگاری با نوع مدیریت بدنی که توسط بازیکنان زن فوتبال به کار رفته آشکار شد.